Gdy podróżuje się po krajach muzułmańskich i tych gdzie muzułmanów jest całkiem dużo (np. Indie) trafia się od czasu do czasu na ludzi z ewangelizacyjną misją. W takim irańskim Mashhadzie, czy Qom to raczej normalne, ale w pakistańskim pociągu to już zupełnie inna sprawa – nie traktuje się tego na poważnie choć dla drugiej strony to wcale nie temat do żartów.
No bo jak zostaje się muzułmaninem? A no bardzo łatwo. Przede wszystkim trzeba uwierzyć, że jest tylko jeden bóg, Allah, a Mohammed jest jego prorokiem i wypowiedzieć Shahadę czyli wyznanie wiary no i jeszcze dać się obrzezać. Brrrr. I już. Po sprawie.
Jeszcze tylko modlitwa pięć razy dziennie, żadnego alkoholu, żadnej wieprzowiny, żadnego Bożego Narodzenia, ale za to Ramadan. No i dżihad! Nie, nie taki jaki ostatnio oglądamy w telewizji, ale taki wewnętrzny. Walka dobra ze złem gdzie i dobro i zło mieści się w nas a nie w innym kraju, narodzie, sposobie postrzegania świata.
I jeszcze jedna ważna sprawa. Zasadniczo nie można się z Islamu wypisać. Przejść z powrotem na Chrześcijaństwo, Buddyzm, Hinduizm, Animizm czy co tam kto wyznawał przed Shahadą. Właśnie dlatego, by wziąć ślub z wyznawcą Allaha trzeba samemu zostać muzułmaninem. Inaczej nici z zamążpójścia. Chyba, że chłopakowi na tym nie zależy, ale są oczywiście jeszcze jego rodzice i wtedy to już się wszystko strasznie komplikuje i przeciętna dziewczyna przechodzi na Islam dla świętego spokoju. Sami wiemy ilu młodych w Polsce bierze ślub kościelny „dla spokoju rodziców” więc nie można się dziwić.
Ok, wstęp mamy za sobą!
Od jakiegoś już czasu, w Indiach mówi się o sterowanym przez muzułmańskich duchownych Dżihadzie Miłości czyli Love Jihad. Polegać ma to na tym, że młodzi, piękni i przystojni muzułmanie rozkochują w sobie bogu ducha winne, niewinne i naiwne hinduski (oraz chrześcijanki, ale chrześcijanami się nikt za bardzo nie przejmuje więc teoria spiskowa Love Jihadu ich jakoś nie uwzględnia). A te, jak już wiemy ze wstępu, muszą przejść na Islam by mogły być ich żonami i skonsumować tę wielką miłość.
W szeregach hindusów pojawiła się panika. Uwierzyli, że każdy młody, piękny i przystojny Ali czy Mohammad nie tylko odbija im dziewczyny, ale, o zgrozo, przeciąga je na stronę Islamu. Nieodwracalnie. Na zawsze. Nie można było tak tego zostawić!
Na Facebooku powstała nawet strona przestrzegająca przed tym niecnym (choć wciąż nie sprawdzonym) procederem. Powstały artykuły (a to już nie jest temat do żartów), o mężczyznach, którzy dopuszczają się gwałtów na nie-muzułmankach i przekonują je do nawrócenia by mogli wziąć z nimi ślub i wszystko zatuszować.
Hinduscy narodowcy nawet twierdzą, że ci piękni i przystojni muzułmanie dostają pieniądze na ubrania, biżuterię, fryzjera i nagrodę za poślubienie (i „przeciągnięcie na właściwą religię”) nie-muzułmanki. Nie wiedzą co prawda dokładnie od kogo i wskazują jakiś tajemniczych „onych”. Jako mężczyźnie z ledwo pięcioletnim stażem małżeńskim trudno mi w to uwierzyć bo to się przecież zwyczajnie nie opłaca. Taka żona dla niewielkich pieniędzy.
Hinduscy bramini (duchowni) twierdzą jednak co innego. Nie dość, że według ich teorii, muzułmanie przedstawiają się zmyślonymi imionami i udają hindusów, to jeszcze uwodzą nie byle kogo, bo ich córki. Córki hinduskich duchownych. Z premedytacją! By „zniszczyć kastę duchownych”. Zakocha się taka, świata po za udawanym Ardżunem nie widzi, skonsumuje małżeństwo przed ślubem i już jest po sprawie. Nagle jej Romeo okazuje się Alim i na Islam dziewcze przejść musi bo przecież bez ślubu się nie obejdzie.
Tak to przynajmniej wygląda według braminów. Żaden się nie przyzna, że córka zakochała się ot tak po prostu. Musiała być omamiona. Bez tego nie spojrzała by nawet na nie-hindusa. Pomińmy tu fakt, że w kulturze hinduskiej, małżeństwo z miłości istnieje bardzo rzadko i to głównie w wielkich miastach i wśród celebrytów. Absolutna większość to małżeństwa zaaranżowane i taką niespodziankę trzeba jakoś wytłumaczyć. Kobieta ma być przecież słaba, podporządkowana i nie mieć swojego zdania. Ma dbać o czystość własnej kultury i kasty. Jeżeli chce wyjść za kogoś, kogo nie popiera ani rodzina, ani kasta ani religia najłatwiej wytłumaczyć to przemocą, gwałtem czy uwiedzeniem. Nigdy znalezieniem sposobu by wyrwać się z domu. Aktorstwem, lub przyzwoleniem na „omamienie”. Furtką dla własnego zdania.
Jednak czasem, jak w 2013 roku w Muzaffarnagar, dochodzi przez to wszystko do zamieszek. Leje się krew, Love Jihad staje się czymś jak najbardziej realnym, ginie 60 ludzi a 40 tysięcy musi uciekać z domu. Wszystko przez to, że muzułmański chłopak łaził za hinduską dziewczyną. Jej bracia go zabili, więc jego bracia zabili ich. Nagle wszystko stało się bardzo religijne, polityczne, ktoś sobie przypomniał o Love Jihad i nikt już nie umiał tego zatrzymać.
No i zrobiło się smutne zakończenie.
